LECTORAAT CHANGE MANAGEMENT – De Haagse Hogeschool

Het was zo’n idee dat je toch even wilde toetsen bij een vriend aan je politieke rechterzijde. Bart moest er vooral hard om lachen. Kansloos, meende Bart.

Het idee was om in het businessonderwijs, juist in het businessonderwijs, ruimte te maken voor een vak met als werktitel ‘Schaamte, Rouw en Gelatenheid’.

De gedachte achter het idee was dat we zelfs businessstudenten niet kunnen blijven voorliegen dat alles goedkomt. Ligt in het verlengde van het fraaie opiniestuk van Zakia Guernina, Kees Klomp en Remko van der Pluijm, die zich óók afvragen wanneer we nou eens eerlijk gaan worden tegen onze studenten. Maar ‘Schaamte, Rouw en Gelatenheid’ zou wat mij betreft niet voorzien in een “nieuw toekomst- en handelingsperspectief” – de handreiking die de collega’s van Hogeschool Rotterdam nog wel (willen) doen.

Businessonderwijs is hopeloos optimistisch onderwijs, de geboortegrond van het soort solutionism dat stelt problemen er zijn om opgelost te worden, en opgelost zullen worden omdat ze opgelost kunnen worden. Altijd. Sowieso.

Al is het maar een lullig keuzevak, maar moeten we onze businessstudenten ook niet eens gaan bekwamen in andere kwaliteiten dan vijftig smaken problem solving?

Ik zie onderwijs voor me waarin we de studenten voorhouden dat de boel niet meer houdbaar is en dat, néé, er ook geen slimme manieren meer zijn om de boel ten goede te keren (iets met ‘groene groei’ of zo). Néé, echt niet.

Uit welk vaatje dan wel te tappen? Hoe de onderwijsweken in vredesnaam te vullen als we niet stiekem tóch aan een openingetje voor een oplossingsrichting mogen werken? Ik stel me voor dat we bijvoorbeeld ingaan op het hebben en leren dragen van schuld. Dat we gezamenlijk onderzoeken hoe we onze schaamte kunnen vormgeven. Leren hoe we dingen kunnen betreuren. We zullen iets moeten met rouwen, denk ik ook. Oefeningen in gelatenheid wellicht.

En dat dus alles binnen de context van businessonderwijs.

Ik zie het voor me maar ik kan me er, net als Bart, niks bij voorstellen. Het lukt mij – in mijn kwetsbaarste jaren gevormd als bedrijfskundige – gewoon niet om los te komen van het oplossingsdenken dat ons in de problemen heeft gebracht.

Tips worden zeer op prijs gesteld. Gastcolleges ook.