LECTORAAT CHANGE MANAGEMENT – De Haagse Hogeschool

Kort na terugkeer van vakantie log ik in voor een internationale online conferentie. Met het afleggen van de vijftien traptreden naar mijn werkkamer en één muisklik ben ik ineens in een Europees gezelschap van 120 collega-practitioners. Ik zet mijn microfoon en video uit en maak nog even snel koffie voordat we van start gaan. Ondertussen neemt een aantal deelnemers kleine initiatieven om iets van contact te maken, door anderen in de chat ‘goedemorgen’ te wensen. Ik ben wel benieuwd naar wat de conferentie brengt, maar de opwinding die ik gewoonlijk bij de start van een internationaal treffen ervaar ontbreekt. Ik houd me dus nog even stil en wacht af. Mijn beeld blijft zwart, alleen mijn naam is zichtbaar. Pas als de voorzitter de conferentie opent toon ik mijzelf aan de anderen (door mijn video aan te zetten -het geluid is door de host automatisch gemute). Ik kijk de virtuele zaal door. De video’s van ongeveer een kwart van de deelnemers blijft op zwart staan. Ben ik niet de enige die wat tijd nodig heeft om aanwezig te zijn?

Een paar weken later. Ik mag eindelijk weer eens live aan de slag met mijn lesgroep. De avond ervoor leg ik mijn kleren klaar. Na al die tijd voornamelijk thuiswerken moet ik weer eens nadenken over wat ik aandoe. Ik zet mijn wekker extra vroeg, want ik weet niet of er inmiddels alweer file is. De trein komt wel weer een keer. Na een toch wat onrustige nacht ga ik op weg. Ik verheug me mijn vakgenoten in opleiding weer te zien. Gelukkig is het nog rustig op de A4 tussen Amsterdam en Den Haag. Ik drink koffie met mijn collega. We dollen wat. De tafels gaan aan de kant, alleen stoelen zijn vandaag genoeg. Ik zet ze nog wel op anderhalve meter, hoewel dat binnenkort waarschijnlijk niet meer hoeft. Deelnemers druppelen binnen. Iedereen begroet elkaar enthousiast; ‘hoe was…?’, ‘en hoe gaat het met…?’ Nog even koffie halen, en dan gaan we beginnen. Ik start altijd met de vraag: ‘hoe zit je erbij?’ Dit keer nemen de tijd om te vieren dat we weer met zijn allen fysiek in dezelfde ruimte mogen zijn. Dat maakt leren zoveel leuker, constateren we unaniem.

Van die online-conferentie zit ik op de dag zelf vol, maar uitgelogd blijft er maar weinig hangen. Van die eerste fysieke lesdag kom ik moe maar voldaan thuis, alsof ik me juist heb opgeladen. Tijdens mijn vakantie in Portugal herlas ik ‘Nachttrein naar Lissabon’ van Pascal Mercier. Die citeert ergens -ik meen- Goethe. Zou het kloppen, wat die gezegd zou hebben: ‘de ziel reist te voet’?