LECTORAAT CHANGE MANAGEMENT – De Haagse Hogeschool

Achteruit verlangen noem ik het. Het gebeurt vooral in de ochtend vroeg als ik net wakker ben. De dag is nog niet begonnen. De wekker niet gegaan. Hoewel ik met mezelf heb afgesproken dat mijn telefoon beneden blijft ligt ie meestal toch op de rand van mijn bed. Als ik mijn scherm aan klik lichten de facebook herinneringen van deze dag op. Van zoveel jaar geleden. Het lijkt altijd alsof ik andere jaren mooiere dingen deed en alles zoveel overzichtelijker was. Zelf was ik ook mooier en wist ik beter waar ik mee bezig was. Denk ik nu. 

Toen dacht ik dat niet. Ik leefde gewoon mijn leven door de dagen heen net als dat ik dat nu doe. Net zo onbekend en onverwacht waren die. Nu vanuit vandaag terugkijkend voelen ze bekender omdat ik ze al heb meegemaakt. Nu weet ik van de opbrengst en het resultaat. Wat er daarna gebeurde. En wat de ene dag voor gevolgen had voor de andere. En waartoe die ene ontmoeting of die sessie waar bijna niemand op kwam dagen toe zou leiden. Toen wist ik ook van niks. Ik deed maar wat. En dat wat deed ik vanuit alles wat ik al wist en leerde. En dat was best veel. Al blijkt het nooit genoeg te zijn. 

Leven in het nu is meestal ongewis. Achteromkijkend voelt het bekend. Vooruit ben je onwetend. Hoeveel scenario planning je ook doet. De echte dingen die ertoe doen. Die plan je niet. Hoogstens wat randvoorwaarden. In de toekomst als ‘Het Nu’ geschiedenis is geworden kun je het duiden. Onderdeel van de geschiedenis zijn, In het Nu verblijven, is op het moment zelf de dingen aan gaan verduren, worstelen, knoeien en overleven. En ook de momenten van groots genieten in het nu kunnen later in de toekomst blijken heel anders te zijn. Weet je nog, die dag toen, samen in de zon, toen we nog geen weet hadden van de oprukkende tanks. Van hoe de wereld in één klap zou veranderen. 

Leven in het nu en omgaan met het ongewisse. Er zijn veel cursussen voor. Vaak ook in combinatie met yoga en soms zitten in een bad vol ijskoud ijs. En ook worden er wel kunstenaars ingeschakeld. Want een creatief proces daar kun je ook lekker alle kanten mee op. Chaos is dan goed.  Hoe leer je dat chaos goed voelt? Hoeveel ik ook in chaos leef en werk en kunst maak. En ook een soort (kunst)werk heb gemaakt van en met leven in het ongewisse. Toch blijft altijd het verlangen naar HET Weten. En het unheimische gevoel wanneer je weer aan dingen bezig bent waar je niet van weet hoe ze zullen aflopen. De woorden alleen al (niet weten hoe dit af gaat lopen) geven niemand een plezierig gevoel. Terwijl niet weten hoe HET af gaat lopen, eigenlijk wel gewoon alle dagen zo is. Hoeveel gewenste eindopbrengsten we ook formuleren. Je weet het echt nooit zeker. Toch?

Wanneer mensen mij inhuren als adviseur vertel ik ook altijd wat de kern is van mijn trajecten en zeg dan zinnen als:

Geen idee hoe het zal aflopen. Onderweg gebeuren er vaak dingen die ik nooit had aan zien komen. Wat je bedacht had gaat altijd anders. Meestal komt het wel goed. De projecten met de meeste slapeloze nachten hebben de grootste impact. En soms ook juist, de totaal moeiteloze dingen, bleken zo enorm ongelooflijk de moeite waard. 

Bij aanvang vindt iedereen het interessant en leuk want ja we willen allemaal in chaos en onzekerheid werken. Orde is voor de beginnelingen haha ja wij weten wel beter. Kom maar op met je chaotisch organische verandertraject. Wij zijn er helemaal klaar voor!  Maar als het dan echt aan de orde is, wordt iedereen zenuwachtig. Inclusief ikzelf. En dat helpt ook niet. Zo’n adviseur die het ook niet weet. Je weet toch wel wat je doet?  Ja. Precies dat. Ik weet dat als ik niet weet wat ik doe. Dat ik dan doe wat ik doe en waar ik het beste in ben. Maar ja. Dat voelt gewoon nooit goed. Hoe vaak je het ook doet. Onzekerheid is iets waar je gewoon als mens niet lekker op gaat. Niemand niet. Aangaan en verduren is wat je kunt doen. En dan achteraf veel reflecteren. Zo heet het professioneel. In het echte leven heet het wakker liggen en twijfelen aan jezelf. Denken dat je deze keer de skills echt bent kwijtgeraakt. 

Nee. Of juist. Ja. Ik weet niet hoe het zal aflopen. 

Deze dag. Dit project 

Volgende week woensdag 

De maand maart in dit 2022 jaar waarin allerlei onvoorspelbaars aan het gebeuren is. 

Wat mij helpt om overeind te blijven, om grip te krijgen op niet grijpbare processen is KUNST. En nu zou ik een heel verhaal kunnen houden over de kracht van kunst en creatieve processen. Maar voor mij is het meest krachtige aan KUNST, dat het niet ECHT hoeft te Zijn. Het is een ontsnapping aan het moeten meedoen aan de werkelijkheid. En daarmee de mogelijkheid om niet mee te hoeven draaien en om het andere te mogen doen. Om niet te mogen weten waar ik mee bezig ben. Om de dingen waar ik tussen moet kiezen nog even uit te stellen. Om een soort joker te mogen hebben die ik voor mezelf in kan zetten. Het is geen werk. Het is kunst. Het is geen verandermanagement. Het is kunst. Het is geen strategisch CEO beleidstraject. Het is kunst. Het is geen leven. Het is kunst. Het is geen rouwen. Het is kunst. Het is geen kanker. Het is Kunst. Het is geen oorlog. Het is kunst……

De kunst om te overleven en overal de schoonheid en vervreemding in te blijven zien. 

Het is nu harder nodig dan ooit. 

Dus. Is er behoefte aan een – chaotisch, niet wetende hoe het gaat aflopen, onderweg voor verrassingen komende te staan, slapeloze nachten, hoe houden we hoop en vertrouwen en de moed erin, met als opbrengst alweer een hopelijk vette impact IETS- of wat het gangbare perspectief een beetje (boel) de andere kant opschuift-  extern kennispartner van het Lectoraat changemanagement 

Bel me gerust. Ik ben meestal om 05.00 uur wakker 

Drs. S van Kolfschoten