LECTORAAT CHANGE MANAGEMENT – De Haagse Hogeschool

Ik parkeer mijn auto zo ver mogelijk aan het eind want onze strandtent heet Het Puntje en is de allerlaatste in de rij. 

Van de parkeerplaats naar de zee loop je van boven naar beneden. In de verte liggen grote schepen voor anker. Het strand is gevuld met wandelaars.

Ik doe mijn schoenen uit en voel het warme zand. Het vertaalt direct weer als vakantie. Niet alleen mijn voeten maar mijn hele lichaam wil in die warmte. Ik loop naar een duin en ga er tegen aan zitten. Dan liggen. Mijn haar in het zand. Ik kijk omhoog naar de wolken en in mijn oren ruist de zee. 

Hee OnderwijsMens je bent een strandmens appt een Lievelings als ik op de vraag waar ik ben mijn uitzicht stuur. 

Bij het Puntje, in mijn eentje nog, koffie met een tosti, zie ik iedereen aan komen lopen vanaf parkeerplaats en fietspad en twee van ons rechtstreeks uit de golven. Iedereen koffie en thee en dan gaan we onze strand vergader ruimte in. Aan de muren hangt kunst die er eerder nog niet was. 

We doen het rondje vakantie en Corona en hoe het nu gaat met ons. Met ons zelf. Ons thuis. Ons werk. Ons onderwijs. Ons onderzoek. Verhalen over dagjes uit en bergwandelingen, campings, er is een bod gedaan op een nieuw huis en het gaat over wonen in de stilte. En we zijn nog steeds aan het promoveren op van alles. Ik denk aan mijn nieuwe woord Betekeniks en of dat dan mijn onderzoek beschrijft en schrijf wat in mijn nieuwe NoteBookie. Deze keer heb ik er eentje met lijntjes. 

We duiken het werk in met de Art of Caring de minor waarin kunstenaars en verpleegkunde studenten samen op trekken. We kiezen roddelen als intervisie interventie. We praten en we praten en we praten nog veel meer en buiten is de zee en strand en meeuwen. De deur blijft open, er kijkt een blond peuterkindje even bij ons naar binnen. Hij wijst ons op dat het tijd voor buiten is zo voel ik het. 

En tijd voor koffie en taart dus in de stoeltjes op het zand. Ik zit naast mensen en naast honden; even ademhalen weer. Het zeewindje is zacht nog steeds en warm. Ik kijk uit op iemand die languit ligt in het zand en voel vanuit de verte precies hoe dat voelt.

Daarna over filosofie en besturen. We lezen kleine verhaaltjes. Ik lees het fragment uit een boek dat me ooit al meteen greep, en nu opnieuw weer. Magisch toevallig om het vandaag onder ogen te krijgen in al die verschillende vignetten, zoals de verhaaltjes heten. Dat ik juist dat ene a-viertje oppak van de houten vloer. Magie. 

 Nothing Personal, over hoe je het onbelangrijk onopvallende van je persoonlijk leven maakt tot je grootste werk zonder het zo te bedoelen. 

Als ik het weer lees en er om heen denk en schrijf, raak ik ook aan mijn verlangen hoe het zelf te willen (blijven) doen. Mijn werk is ook wel gewoon mijn leven. Levenswerk misschien. 

Binnen als we samen al onze reflecties delen word ik blij weer van de veelheid en de diepgang en de originaliteit van deze groep mensen bij elkaar. Lectoraat Change Management. Agents of Change. Change Angels, sommigen van ons wie weet wel allemaal.

Activist in ResidenCe zegt een van ons. Dat wil ik wel eens dieper onderzoeken, hoe en waar we dat concept ook in Nederland van bekendheid en betekenis kunnen voorzien. Ik proef de term op mijn tong. Ik dacht dat ik Artist in ResidenCe wilde zijn maar dit past me nog veel beter. En er zijn plekken waar ik dat al langer doe. Ondergronds in ResidenCe. Radicaal met liefdesbrieven. 

In het staartje van onze dag op Het Puntje komt er iemand praktijk en kennis delen over fondsen en subsidies en wat je doen moet om die te realiseren. Het geld pas helemaal achter aan. Dat past. Net als dat we ook hier zelf aan het filosoferen gaan hoe het concept van lineair onderzoek en project beschrijvingen eindig is eigenlijk. Hoe wij ook hier naar een systeem willen dat meer ruimte laat voor schoonheid en creativiteit en magie. Of dat we gewoon met geld ook mogen spelen omdat de echte waarde immers in de inhoud zit. 

Ho ho stop roept De Lector. Ik voel waar dit naar toe gaat. Even niet het systeem om denken waar we zelf ook in mee moeten nog steeds. Nog eventjes. 

We lachen en ik denk Activist in ResidenCe .. er zitten er hier in het Puntje vandaag een heleboel verschillende soorten bij elkaar. 

Deuren open nu helemaal. We eten buiten ja natuurlijk. Maar eerst gaan we zwemmen. Niet allemaal maar wel best veel. In badpak, ondergoed en zonder helemaal iets duiken we door de golven. De Noordzee trekt aan onze voeten als we terug waden. Zout en zee knispert in mijn haar. Douchen doen we op een rijtje. Iemand leent een handdoek.

Wijn en biertjes. Lekker eten. Dan terug over het strand richting parkeerplaats. In de richting van de ondergaande zon. 

Kennisdag Lectoraat changemanagement . Organisatie adviseurs. Coaches. Kunstenaars & Kundigen. Schrijvers. Toneelmakers. Onderzoekers & filosofen. 

We waren vandaag samen op vakantie in ons werk. Hoe gelukkig Kun je zijn? 

Misschien zijn we allemaal gewoon het meest Mens in ResidenCe denk ik als ik terugrijd in de auto. 

Het schooljaar is begonnen. We zijn weer onderweg.