LECTORAAT CHANGE MANAGEMENT – De Haagse Hogeschool

Ik loop de gang in, het is stil, maar geen gewone stilte. Later zal iemand zeggen ‘het voelt als een onveilige, gespannen stilte’. Er wordt met een deur geslagen, een jongen komt tevoorschijn en trapt nog even tegen de deur, alsof deze deur de schuld is. ‘Niemand is hier schuldig’, zal later iemand zeggen. De deur gaat weer even open, en een andere jongen zegt bijna vriendelijk ‘je moet niet zo tegen de deur trappen, dat mag niet.’ ‘dat weet ik ook wel, maar ik doe het toch, ik ga naar huis’, is het antwoord. Er komt een begripsvolle reactie die ik vergeten ben. De jongen op de gang sleurt zijn tas achter zich aan, laat deze vervolgens over de gang slepen en gooit ‘m dan verder ‘ik ga naar huis roepend, ook zonder mobiel’. Ik kijk hem aan, en wil iets liefs zeggen, maar ik weet niet wat. Hij passeert me nog een paar keer. Hij gaat niet naar huis.

In de gang hangen lijstjes. Lijstjes met regels. Later hoor ik dat de kinderen deze regels mee hebben opgesteld. Dan snap ik het beloningslijstje waarop onderaan staat ‘een dagdeel op je sokken in de klas’ . Zou deze boze jongen dat fijn vinden? Zou hij nu eigenlijk het liefst zijn schoenen uitdoen, en op kousenvoeten geruisloos terug de klas in glijden? Gewoon omdat dat zo’n lekker gevoel van vrijheid aan je voeten geeft?

De stilte keert terug. De hoge lichtgroene muren zwijgen. Getuigen en ontvangers van veel meer dan woede. Zij zien wat er in de klassen gebeurt, zij horen de verhalen van docenten, van de directeur, zijn zorgen over financiering, over personeelstekort. De muren weten hoe groot de liefde hier is. Zo groot dat mensen volhouden tegen de klippen op. Kinderen kun je niet in de steek laten. Deze kinderen al helemaal niet.

Na onze eerste indrukken horen we verhalen, over deze kinderen, maar vooral over het systeem om hen heen. Het systeem is stuk. Niet meer te repareren. Alleen een radicale verandering is een redelijk antwoord op deze onmacht- producerende machine.  Dit vraagt morele verantwoordelijkheid. Van iedereen. Belanghebbenden genoeg.

De weken na dit indrukwekkende bezoek spreek ik verschillende mensen, en wonder boven wonder, zegt iedereen: ‘ik doe mee. Dit kan zo niet.’ Verschillende expertises verzamelen zich. We zijn klaar voor de start. Nee. We zijn begonnen. Onderzoek ‘Op het randje’ en ‘in de essentie’:  het is waar, maar niet ok.